25. yaşımı özledim;
özgürlük tutkumu, onulan kuşkumu, güven duymayı ve bol bol ağlamayı.
en çok da şüphe duymadan sevmeyi ve sevdiğini göstermeyi
duraksamadan yazabilmeyi, olduğum gibi olmayı, tutkumu ve iyiliğimi.
bataklığın içinde açan lotus olmayı düşünmüştüm, olamayacağımı anladığımda üzülemediğimi fark ettim.
gelecek kaygısını öğrendim, önce dişlerim döküldü, sağ azı dişim kırıldı. sonra eskisi gibi şiirlere hislenmediğimi fark ettim. içimdeki deli kuşun ötmeyi bıraktığı, sessiz sakin mırıldandığı bir çağdayım. kırılganım ama içime kapalı. eskiden ahmet kaya şarkıları dinlerken yüreğimde bir şey erirdi, şimdi ah çekiyorum ancak yüzeysel.
geçen iki yılın ardından bloğuma döndüm, aile evine döndüm, çıktığı deliği beğenmeyen yanımla karşılaştım.
bol çekirdek tükettim, haftada iki akşam bir kaç şişe bira. kendi kendime sustum, kendi kendimle konuşmayı unutmuşum.
