Yalnızlığa o kadar çok alışmıştı ki hep kendiyle uğraşıyor kendine kusurlar buluyordu. Aşkı aramanın faydasız olduğunu asla mutlu olamayacağını değil de her zaman mutlu olamayacağını anlamıştı birkaç zaman önce. Kısa bir süre önce içki içmemeye karar vermiş, hayatında küçük devrimler yapmak için çaba sarfediyordu. Hayal kırıklıklarına rağmen dünyayı değiştirmeye ve her zaman gülümsemeye gücü oduğunu keşfetmişti; bu hoşuna gidiyordu ama çok da iyi bir şey değildi sanki… Güçlü kadınların güçsüz arkadaşları olur sözüne inanmaya başlamıştı yaşadıklarının toplamı bunu ortaya çıkarmıştı, hepsi bu. Daha önce kendini hep kendi ağzından anlatmıştı bu sefer üçüncü bir kişiyi konuşturuyordu, tek derdi kendine dışardan bakabilmekti.
Yüzünden belli belirsiz çilleri vardı, yaz gelince yüzünü işgal ediyorlardı tümüyle. Yazı biraz o yüzden sevmiyordu biraz da bunaltıcı buluyordu; kusurlarını ortaya döküyordu yaz bir de yalnızlığını deşifre ediyordu. Yol gitmeye, parasız gezmeye bıkmıştı, ne evde ne sokakta ne de diğer yerlerde anlaşılmayacağını biliyordu. Ve artık insanların onu kabul etmesini, sevmesini, saygı duymasını beklemiyordu. Her zamanki gibi biraz şarkı, biraz şiir, birkaç roman ve birkaç film vardı yanı başında. Onlar da anlamıyordu onu ama içlerinde kendinden bir şey buluyorlardı mutlaka.
En çok da insanların hep kendini anlatma ve kabul ettirme çabasından sıkılmıştı. Hep dinliyordu, dinlenmeyi bekliyordu ama hiç olmuyordu. Ses de çıkaramıyordu, susuyordu. Otobüslerdeki insanlardan, okuldakilere, evdekilere hemen heryerde herkese çıldırtıcı bir öfke besliyordu artık gerçekten çok sıkılmıştı. Evden ve hatta odasından bir adım atmaya gücü, takati kalmamıştı ve insanlar ısrarla onu biryerlerinden çekiştiriyordu. Kendi çelişkisinin de farkındaydı bir takım insanlar olmadan da yaşayamazdı ama birlikte yaşamanın daha “olur” bir yolu olmalıydı.
Herkes herşeyi biliyor, kendi bildiklerini ve kabullerini de kendisinden de istiyordu. Zavallıydılar ve zavallıydı, müthiş derecede kıstırılmıştı. Mukaddes bir mahrumiyetle aptal gözlerle bakıyordu dünyaya. Hayır bu melankoli değildi fazla bıkmış ve fazla usanmışlıktı. Herkes kendini anlatmak derdindeydi, hepsi bu.
Dünya yalnızca iki şeydi; kendisi ve diğerleri. Kitaplar bekliyordu bir de eski şarkılar. Gitmeliydi, herşeyden uzak olmalıydı ve dağınıklıklarını toplamalıydı. Kısa kısa veda ediyor, uzun uzun düşünüyor, kayboluyordu.
Yine de uçmalıydı, uzaklara gitmeliydi, hepsi bu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder