Küçükken düğünlerde, teypten müzik çalınan kına gecelerinde "dane dane benleri var yüzünde" türküsüyle tanışmıştık ilk. Sonra türkü radyoları, kasetler... Neşet Ertaş, iç anadoludan şehre göçmüş yarısını sılada bırakmış, şehirde ayakta kalmaya çalışan ne köylü ne kentli bir kuşağın yareni olmuş, biz de o kuşağın meyveleri oluyoruz sanırım. Gahi fidaydalarla gahi bozlaklarla gönüllere yerleşmiş hem acının ve özlemin içinde mutluluğun sesi olmuş bir üstad. Babaya karşı gelmiş, kimi zaman devlete sırt çevirmiş kendi halinde konuşmasıyla, değişmeden ama herkesi kucaklayan yaşayan bir efsaneydi. Söylenebilecek çok şey vardır elbette ama dede sevgisinden mahrum kalmış ben böyle bir dedeye sahip olmayı çok isterdim ve çok sevdiğim bir insan ölmüş kadar çok üzüldüm.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder