Sabah 06:00'da başladığım güne 06:45'te otobüs bekleyerek devam ediyordum. Ayakta yolculuk etmemek adına erken saatte gelen ve boş olacağını düşündüğüm otobüse binmeyi planlamıştım ancak hiçbir şey planladığım gibi gitmeyecekti.
Yarım saat beklediğim otobüs ağzına kadar insan çakılı olarak gelmişti, bir otobüs dolusu işçi sınıfı akın akın üstüme geliyordu, güneşi zaptedeceklerdi. Neyse ki otobüs 20 dakikada Avcılar'a vardı ancak bilen bilir Avcılar'a girişi sağlayan köprü her sabah trafikle imtihan olur, araçlar kitlenir kalır. Neyse 142F şakilli şuküllü işçi sınıfı ve sıtayla liselileriyle bir otobüs insanı köprünün üstünde indirdi. Konserve kutusu olarak başlayan yolculuk atletizm müsabakalarıyla devam ediyordu. Bariyerlerden atlaya atlaya karşıdaki merdivene ulaşmıştık. İşçi sınıfının İETT ve kent içi ulaşımla imtihanı devam ediyordu, Avcılar sınıf sınıf kokuyordu. 7 dakikalık yürüyüş ve uzun atlamalar sonucu metrobüse varmıştık ama ne varış! Sınıf adeta burda toplaşmaya sözleşmişti, herkeste bir iş telaşı.
Ben; atarlı semtin giderli kızı, ilk durakta başlayıp son durakta bitemeyen aktarmaya akbil basan yolculukların insanı Bahar, Söğütlüçeşme'ye devam edecek yolculuk için metrobüs kapı ağzı stratejik bölgelerinden birine dikilmiştim, oturacak yer bulma ümidiyle...Ancak 2,3 ve hatta 5 metrobüs geçmişti ve hala oturacak yer sağlayacak stratejik atağı gerçekleştirememiştim, ters giden birşeyler vardı. Saat 08:00 olmuştu ve en geç 09:20'de Göztepe'de olmalıydım. Canhıraş, oturma ümidiyle atladıüım metrobüste oturacak yer kalmamıştı ve bu demek oluyordu ki 1 saat boyunca ayakta gideceksin Bahar. Oldu da, şanslıymışım ki körüklerde kıçımı dayayacak yer bulmuştum ve fordlanmayacak olmanın verdiği rahatlıkla bu satırları yazıyordum.
Günaydın metrobüs şoförü, günaydın karşıma dikilmiş kötü nefes kokulu hıyar ağası, günaydın yolculuk insanları, günaydın Abdullah Papur, günaydın Engin Nurşani, günaydın Ali Kızıltuğ sana da günaydın Latif Doğan gönlün kalmasın...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder